Ο Μακρόν είχε λαμπρό μέλλον αλλά δυστυχώς θα γίνει Πρόεδρος.

Αύριο η Γαλλία καλείται να ψηφίσει το νέο της Πρόεδρο, ύστερα από την εκλογική ρήξη του πρώτου γύρου, όταν οι υποψήφιοι και των δύο παραδοσιακών κομμάτων του γαλλικού δικομματισμού απέτυχαν να εξασφαλίσουν το εισιτήριο του δεύτερου γύρου. Mainstream αριστερά και δεξιά (ή κεντρο-αριστερά και κεντρο-δεξιά) άθροισαν συνολικά το μικρότερο εκλογικό ποσοστό στην ιστορία τους. Έτσι τώρα οι Γάλλοι έχουν να επιλέξουν μεταξύ της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν και του κεντρώου πρώην υπουργού του Ολλάντ, ο οποίος πολιτεύεται με σύνθημα «ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερά».

Μέσα στη σύγχυση που δημιουργούν οι δύο υποψήφιοι είναι δύσκολή μία θετική πολιτική αξιολόγηση. Στην περίπτωση του Μακρόν η κριτική εστιάζεται τις περισσότερες φορές, και ορθώς, στις σχέσεις του με τις οικονομικές και τραπεζικές ελίτ της Γαλλίας. Ο υποψήφιος ενός συστήματος που είναι έτοιμο με κάθε μέσο να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του έναντι οποιασδήποτε φωνής αλλαγής, ακόμα και εάν με την στάση του αυτή οδηγεί την Ευρώπη στην αγκαλιά της ακροδεξιάς και του φασισμού.



Μία πραγματικότητα όμως είναι και το ότι ο Μακρόν είναι ένας καλός πολιτικός που θα μπορούσε να έχει ένα λαμπρό μέλλον. Ήρθε στο πολιτικό προσκήνιο την κατάλληλη στιγμή, μυρίζοντας την ρήξη. Γύρισε την πλάτη στον ευεργέτη του και βγήκε μπροστά την ώρα που η απογοήτευση κυρίευε τον Γάλλο ψηφοφόρο, υποστηρίζοντας ένα περίεργο μίγμα πολιτικών σοσιαλιστικών και φιλελεύθερων. Συνδυάζοντας δύο διαφορετικά πολιτικά ρεύματα δημιούργησε τον δικό του ιδιόκτητο πολιτικό χώρο και τον λάνσαρε ως το διαφορετικό που η Γαλλία έχει ανάγκη, μπουχτισμένη από το παλιό. Επιπλέον, ο Μακρόν ήξερα πάντα τι και πώς θα το πει. Ήξερε σε ποιο ακριβώς εκλογικό κοινό απευθύνεται και  με τα κατάλληλα συνθήματα κάλυπτε περίτεχνα την έλλειψη πολιτικού προγράμματος. Φυσικά, όλα αυτά δεν τα έκανε από μόνος του, αλλά η πολιτική και η επικοινωνία δεν είναι χάρισμα επίκτητο, και αυτό το έχουμε με τον καλύτερο τρόπο διαπιστώσει από τους «Μακρόν» της Ελλάδας. Έτσι, ο τριαντάχρονος πολιτικός, την ώρα που τα παλιά κόμματα κλυδωνίζονται, έχει όλα τα εργαλεία για να δημιουργήσει το επόμενο μεγάλο κόμμα της Γαλλίας.

Δυστυχώς όμως η συγκυρία που ευνόησε τον Μακρόν ευνόησε και την Λεπέν. Έτσι ο Εμανουέλ θα γίνει πολύ γρήγορα ο επόμενος κάτοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων. Οι λαμπρές του βλέψεις θα μπορούσαν να επιτευχθούν εάν οι φετινές εκλογές θα χάνονταν, δημιουργώντας όμως ένα δυνατό κίνημα υποστήριξης και έναν αέρα πολιτικής αλλαγής. Τώρα όμως το μέλλον προμηνύει άλλον ένα Ολλάντ. Εκλεγμένος Πρόεδρος με ζόρι, για να εφαρμόσει τις πολιτικές που οδήγησαν την κυβέρνηση του Μανουέλ Βάλλς σε αδιέξοδο, η φθορά του νεαρού πολιτικού τα επόμενα πέντε χρόνια είναι σίγουρη. Όπως και το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο θα οδηγηθεί εάν στηρίξει την κυβέρνησή του σε μία ανά περίπτωση συνεργασία των κοινοβουλευτικών δυνάμεων, αφού είναι μάλλον απίθανο το κίνημα του να κερδίσει την πλειοψηφία στις ερχόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές.

Φυσικά, μην νομίζεται πως αυτοί που «ανακάλυψαν» τον Μακρόν και το κέντρο του και τον έβγαλαν στην σέντρα ενδιαφέρονται για το πολιτικό του μέλλον. Τους αρκεί να κερδίσουν λίγο χρόνο ακόμα. Στα μακροπρόθεσμα σχέδια ποτέ δεν ήταν καλοί.